 |
Ime i prezime | Radivoje Ognjanović | ||||||||||
| Rođen | 31/08/1933 | |||||||||||
| Mesto u timu | Napadač | |||||||||||
| Utakmica za reprezentaciju | 5 | |||||||||||
| Golova za reprezentaciju | 1 | |||||||||||
| Debitovao | 17/11/1957 | |||||||||||
| Igrao u klubovima | Srem (Sremska Mitrovica), FK Partizan (Beograd), FK Radnički (Novi Beograd), FK Crvena zvezda (Beograd), Sturm Graz (Aut), Basel (Sui), Greenham (Sui) |
|||||||||||
Rođen 31. avgusta 1933. u Šašincima kod Sremske Mitrovice.
Fudbalom je počeo da se bavi relativno kasno, tek u četrnaestoj godini života, ali je veoma brzo napredovao, najpre do standardnog prvotimca lokalnog FK Srem iz Sremske Mitrovice, a potom i do omladinskog reprezentativca one velike Jugoslavije. On, koji do četrnaeste godine “nije šutnuo ni konzervu” u rekordnom roku izrastao je u fudbalskog virtuoza i jednog od najtalentovanijih jugoslovenskih fudbalera.
Kada je omladinska reprezentacija Jugoslavije, predvođena Milošem Milutinovićem, najboljim igračem turnira, 1951. godine u Lionu osvojila nezvanično prvenstvo sveta, za članovima te generacije – Milutinovićem, Ognjanovićem, Lipošinovićem, Vidinićem… nastala je prava jagma, članovi “velike četorke” prosto su se utrkivali da ove momke dovedu u svoje redove.
Zahvaljujući svojim vezama u državnom i vojnom vrhu, Partizan je uspeo da dvojicu najtalentovanijih igrača te generacije – Miloša Milutinovića i Radivoja Ognjanovića dovede u svoje redove, videći u njima naslednike legendarnih Bobeka i Valoka. Za razliku od “Plave Čigre”, koji je veoma brzo postao nosilac Partizanove igre, udarna igla njegovog napada, Ognjanović se nije naigrao u crno-belom dresu. Za dve sezone odigrao je samo deset prvenstvenih utamica i nezadovoljan statusom odlučio da promeni klub, pa je pristupio četvrtom beogradskom ligašu – Radničkom.
Dres “majstora sa Dunava” Ognjanović je nosio narednih sedam godina, izrastajući u jednog od najboljih jugoslovenskih fudbalera, igrajući podjednako uspešno na pozicijama centarfora, leve i desne polutke. Kao takav stalno je pobuđivao interesovanje vodećih jugoslovenskih klubova, među njima i Crvene zverzde. Međutim, čelnici Radničkog su uporno odbijali se ponude sve do 1961. godine i ispadanja u drugu ligu. Treba reći da su u jugoslovenskom fudbalu tada vladali drugačija pravila, da su igrači prosto bili vlasništvo klubova, da čak ni po isteku ugovora igrači nisu bili slobodni u izboru nove sredine, tako da je njihova sudbina prosto zavisila od volje klupskih čelnika.
Ognjanović je bio član najslavnije generacije u istoriji novobeogradskog Radničog, koja je 1956. i 1958. osvajala treće mesto u prvenstvu, oba puta prvak je bila Crvena zvezda, i igrala finale Kupa Jugoslavije 1957. godine protiv Partizana. Ognjanović je bio član jedne od najboljih navalnih petorki u istoriji jugoslovenskog fudbala – Aleksandar Petaković – Radivoje Ognjanović – Zoran Prljinčević – Tihomir Marković – Ljubomir Ognjanović, koja je pedesetih godina bila poznata pod nadimkom “bauk navala” i od koje su zazirali svi protinički golmani. Bila je to prava atomska navala, sastavljena od petorice raznovrsnih igrača, koji su se u igri međusobno dopunjavali, tako da se nije znalo od koga preti najveća opassnost. Pred Svetsko prvenstvo 1958. godine u Švedskoj pojedini stručnjaci predlagali su selektoru Tirnaniću da u prvih jedanaest uvrsti čitav napadački red Radničog. Tirnanić se odlučio samo za Petakovića i Radeta Ognjanovića, dajući prednost Šekularcu, Milutinoviću i Veselinoviću nad Prljinčevićem, Markovićem i Ljubom Ognjanovićem.
I pored takve navale, Radnički je 1961.godine ispao iz Prve lige, čime se otvorila mogućnost Radivoju Ognjanoviću da najzad zaigra u crveno-belom dresu. Međutim, to nije bio kraj Ognjanovićeve odiseje, njegovog putešestvija. Uprava Radničkog dozolila je svom najboljem igraču da promeni klupske boje, ali je, gle ironije, ta dozvola važila samo za Partizan. Tako se Ognjanović protivno svojoj volji vratio u klub svoje mladosti i dres Partizana nosio u sezoni 1961/62, osvojivši sa crno-belima prvenstvo Jugoslavije. Bila je to bitno drugačija ekipa od one u kojoj je Ognjanović igrao početkom pedesetih godina, legendarne asove Bobeka, Zebeca, Čajkovskog, Valoka, Milutinovića…nasledila je ako ne bolja onda rezultatski uspešnija generacija sa Galićem, Šoškićem, Jusufijem, Kovačevićem, Čebincem, Branislavom Mihajlovićem, koja je tri godine za redom osvajala nacionalno prvenstvo.
I dok je u prvom Ognjanovićevom boravku među crno-belima neiskustvo bilo njego glavni hendikep, to se ovoga puta poazalo kao njegova prednost i vrlina. Dvadesetosmogodišnji Ognjanović bio je najiskusniji igrač u šampionskom timu crno-belih, dao značajan doprinos osvajanju druge titule za redom i pored činjenice da nije odigrao mnogo prvenstvenih utakmica – svega devet, uz jedan gol. Po onoj narodnoj da ne treba menjati tim koji dobija, trener Bobek je davao prednost igračima koji su godinu dana ranije uspeli da preinu Zvezdinu dominaciju. Kako se ni u drugom boravku među crno-belima nije naigrao, Ognjanović se odlučio na promenu sredine i konačno stigao tamo gde ga je srce oduvek vuklo – u Crvenu zvezdu.
Dres crveno-belih Ognjanović je nosio u sezoni 1962/63, odigrao 34 zvanične utakmice, od čega 11 prvenstvenih (2 gola). Sa Šekularcem i Kostićem činio je najubojitiji trio jugosloenskog fudbala i da nije bilo poznatog “slučaja Tumbas” Ognjanović je uveren da bi Zvezda već te godine preotela titulu Partizanu:
Ostvarivši dolaskom u Crvenu zvezdu sve svoje životne i igračke snove, Ognjanović se 1963. godine otisnuo put inostransta sa ciljem da u poznim igračkim godinama unovči svoje fudbalsko umeće i naplati godine surovog odricanja. Prva stanica u njegovoj inostranoj karijeri bio je austrijski Šturm, čiji je dres Ognjanović nosio u sezoni 1963/64. u prvoj prvoligaškoj sezoni u istoriji ovog danas poznatog i renomiranog kluba. Iz Šturma 1964. godine prelazi u redove još jednog danas redovnog učesnika Lige šampiona – Bazela, i tu ostaje samo jednu sezonu, da bi karijeru završio u švajcarskom Grinhemu u sezoni 1965/66. Iako već u poznim igračkim godinama, Ognjanović je slovio za jednog od najboljih napadača švajcarske lige.
Odigrao je jedan meč za omladinsku, četiri za B tim i pet mečeva za A selekciju (postigao 1 gol). Debitovao je 1957. na utakmici protiv Rumunije (2:0) u Beogradu, a oprostio se 1959. u Bazelu protiv Švajcarske (5:1).
Sa reprezentacijom je putovao na Svetsko prenstvo 1958. godine u Švedskoj, odigrao dve utamice, protiv Paragvaja u grupnoj fazi – 3:3, kada je postigao svoj jedini gol u nacionalnom dresu i protiv SR Nemačke – 0:1 u četvrtfinalu.
Koliko je Ognjanović bio dobar igrač svedoči i činjenica da je za utakmicu protiv Paragvaja dobio prednost u odnosu na Miloša Milutinovića, a za utakmicu protiv Zapadnih Nemaca nad Dragoslavom Šekularcem (Krivokuća – Crnković – Šijaković – Krstić – Zebec – Boškov – Rajkov -Petaković – Veselinović – Ognjanović -Milutinović) u timu u kome nije bilo mesta za jednog Boru Kostića!
Spada u onu danas gotovo izumrlu vrstu fudbalera intelektualaca. Završio je ekonomski fakultet, ali se nikada nije bavio strukom, budući da se posvetio trenerskom pozivu. Vrhunac njegove trenerske karijere jeste seletorska funkcija u dvema ponajboljim afričkim selecijama – Kamerunu (1982 – 1984) i Obali Slonovača (1989 – 1992). Selekciju Kameruna preuzeo je posle Svetskog prvenstva 1982 od Žana Vinsentea i sa “lavovima” osvojio Afrički kup nacija 1984. godine!
Prvenstvene utakmice u klubovima u kojima je nastupao :
| Season | Club | Country | Level | GP | GS |
| 1965-66 | Greenham |  SUI |
1 | – | – |
| 1964-65 | Basel | SUI |
1 | ? | ? |
| 1963-64 | Sturm Graz |  AUT |
1 | ? | ? |
| 1962-63 | FK Crvena zvezda Beograd |  YUG |
1 | 11 | 2 |
| 1961-62 | FK Partizan Beograd | YUG |
1 | 9 | 1 |
| 1960-61 | FK Radnički Beograd | YUG |
1 | 1 | 0 |
| 1959-60 | FK Radnički Beograd | YUG |
1 | 20 | 10 |
| 1958-59 | FK Radnički Beograd | YUG |
1 | 19 | 6 |
| 1957-58 | FK Radnički Beograd | YUG |
1 | 26 | 14 |
| 1956-57 | FK Radnički Beograd | YUG |
1 | 26 | 13 |
| 1955-56 | FK Radnički Beograd | YUG |
1 | 24 | 10 |
| 1954-55 | FK Radnički Beograd | YUG |
1 | 26 | 7 |
| 1953-54 | FK Radnički Beograd | YUG |
1 | 11 | 1 |
| 1952-53 | FK Partizan Beograd | YUG |
1 | 3 | 0 |
| 1952 | FK Partizan Beograd | YUG |
1 | 7 | 1 |
| Career Totals: | 183 | 65 | |||
Utakmice reprezentacije Jugoslavije u kojima je nastupao :
| KSP | 17.11.1957 | Jugoslavija |
– |  Rumunija |
2-0 | (0-0) |
| SP | 15.06.1958 | Jugoslavija |
– |  Paragvaj |
3-3 | (2-1)  |
| SP | 19.06.1958 | Jugoslavija |
– |  Nemačka SR |
0-1 | (0-1) |
| PU | 14.09.1958 | Austrija |
– | Jugoslavija |
3-4 | (3-1) |
| KG | 26.04.1959 | Švajcarska |
– | Jugoslavija |
1-5 | (0-2) |
